Σε αντίθεση με τη Βρετανία, οι υδατογραφίες στη Γαλλία ποτέ δεν κατέκτησαν την αυτονομία – είτε ως μορφή τέχνης ή ακόμη και ως εικαστικό μέσο. Εκεί δεν ίσχυσε ποτέ και η δογματική άποψη που συχνά επικρατούσε στην Αγγλία, ότι δηλαδή οι υδατογραφίες θα έπρεπε να δημιουργούνται μόνο με τη χρήση ακουαρέλας, χωρίς την πρόσμιξη γκουάς ή υδατοχρώματος. Μόνο κατά το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα ειδικεύτηκαν ορισμένοι Γάλλοι καλλιτέχνες στη χρήση της υδατογραφίας για μια θεματολογία που ταίριαζε ιδιαίτερα σε αυτό το εικαστικό είδος: στην απόδοση της φευγαλέας εικόνας του τοπίου. Όπως παρατήρησε ο Philippe Huisman σε μία από τις λιγοστές γαλλικές μελέτες που πραγματεύονται το θέμα αυτό, τον 18ο αιώνα στη Γαλλία δεν υπήρχε ούτε λεξικό ούτε εγχειρίδιο που να ορίζει την υδατογραφία και να παρέχει οδηγίες για τη χρήση της∙ μάλιστα, τον όρο aquarelle δεν τον χρησιμοποιούσαν ευρέως έως τη δεκαετία του 1770. Στο Salon des Grâces του Colisée το 1776, ο Johann Anton de Peters (1725-1795) εξέθεσε έναν πίνακα με τον τίτλο «AQUARELLA» και πέντε-έξι ακόμη με τίτλο «PEINTURE MIXTE, AQUARELLA», αλλά και ο Jacques-Philippe-Joseph de Saint-Quentin (γ. 1738) παρουσίασε ένα «dessin aquarelle»∙ τον επόμενο χρόνο, στο επίσημο Σαλόν ο Gerard van Spaendonck (1746-1822) συμμετείχε με το «Un Bouquet de fleurs peint sur papier, à l’aquarelle». Επισημαίνεται ότι κανένα από αυτά τα έργα δεν ήταν τοπιογραφία – για τα τοπία προτιμούσαν την γκουάς, την κόκκινη ή τη μαύρη κιμωλία και την ιν- δική μελάνη, ή τη λαζούρα χρώματος bistre (σκούρο σταχτοκαφέ). Ο όρος που χρησιμοποιούσαν εν γένει εκείνη την εποχή, αλλά και αργότερα, για την υδατογραφία ήταν dessin coloré – που απηχεί κάποιο από τα γνωρίσματα του συγκεκριμένου εικαστικού μέσου κατά την περίοδο αυτή.

Ο Louis Belanger, μαζί με τον Louis-Gabriel Moreau, γνωστό και ως Moreau l’Aîné (1740-1806), τον Claude-Louis Châtelet (1753-1795) και τον Victor- Jean Nicolle (1754-1826), θεωρείται από τους πρώτους που συνέδεσαν την υδατογραφία με την τοπιογραφία. Όπως και οι δύο τελευταίοι καλλιτέχνες, ο Belanger υπήρξε μέγας ταξιδιώτης – και ιδιαίτερα η υδατογραφία είναι το κατάλληλο ζωγραφικό μέσο για την απόδοση πολλών διαφορετικών τοπογραφικών απεικονίσεων. Το πιο πρώιμο έργο του της συγκεκριμένης θεματικής που είναι γνωστό, η Άποψη από τις Όχθες του Saône κοντά στη Λυών, με υπογραφή και χρονολογία Bélangé à Lyon 1779, βρίσκεται στο Musée des Beaux-Arts της Ορλεάνης. Όμως το 2012 ένα άλλο έργο του με ολλανδικές επιρροές, το Τοπίο σε Ποτάμι με έναν Βοσκό και το Κοπάδι του, που αποδίδεται με υδατογραφία και υδατόχρωμα, φέροντας υπογραφή και χρονολογία 1777, δημοπρατήθηκε στο Παρίσι. Από εκείνη την εποχή και έπειτα, ο Belanger φιλοτέχνησε εικονογραφήσεις για την Description particulière et générale de la France (1781-1796). Ταξίδευσε στην Ιταλία (1780-1785), όπου το προσωνύμιό του «Belanger le Jeune» αντικαταστάθηκε από το «Belanger le Romain» – εν μέρει για να ξεχωρίζει από τον κατά πολύ μεγαλύτερο αδελφό του François-Joseph Belanger (1744-1818), δημιουργό των Menus-Plaisirs και αρχιτέκτονα του Château deBagatelle. Στη συνέχεια, μετέβη στην Ελβετία (κατά διάρκεια της δεκαετίας του 1780) και αργότερα στην Αγγλία, όπου αρχικά είχε υιοθετήσει το προσωνύμιο «ζωγράφος του δούκα της Ορλεάνης», εκθέτοντας έργα του στη Βασιλική Ακαδημία το 1790 και το 1797. Τελικά, από το 1798 και στο εξής εγκαταστάθηκε στη Σουηδία∙ εκεί ο Γουσταύος Αδόλφος Δ΄ τον διόρισε ζωγράφο της βασιλικής αυλής και ο Belanger δημιούργησε εικονογραφήσεις για το ημιτελές Voyage pittoresque de la Scandinavie (1802).

Η κάπως εξωτική όψη των οικημάτων στις δύο υδατογραφίες της Συλλογής του Ιδρύματος Α. Γ. Λεβέντη υποδεικνύει ότι δεν πρόκειται για αληθινές τοπογραφικές απόψεις, αλλά για φανταστικές. Το δυσανάγνωστο της χρονολογίας που συνοδεύει την υπογραφή σε ένα από τα δύο έργα είχε ως αποτέλεσμα ένα «8» να έχει εκληφθεί λαθεμένα ως «6» – που με τη σειρά του θα σήμαινε πως ο Belanger τα φιλοτέχνησε σε ηλικία μόλις 11 ετών. Οι τοπιογραφίες σε καθεμιά από τις υδατογραφίες παραπέμπουν ακριβώς στη Γαλλία∙ πιθανότατα όμως ο καλλιτέχνης να απέδωσε κατά τέτοιον τρόπο τα κτίσματα, θέλοντας να υποδηλώσει ένα πιο εξωτικό τοπίο στο γαλλικό κοινό.