Παρ’ όλες τις σπουδές του στην Περούτζια της Ιταλίας, ο Ανδρέας Ασπρόφτας δέχτηκε καθοριστικές επιρροές ως προς τη θεματολογία και την αναζήτηση του ύφους της ζωγραφικής του από τον καθηγητή του στο Γυμνάσιο Αμμοχώστου, τον ζωγράφο Τηλέμαχο Κάνθο, με τον οποίο συνδέθηκε με στενή φιλία έως το τέλος της ζωής του. Βέβαια, η μεγάλη αγάπη του Ασπρόφτα για το τοπίο, καθώς και η διερεύνηση και η απόδοση της αρμονίας στη φύση, προέρχονται σε μεγάλο βαθμό και από την προσωπική κοσμοθεωρία του και την πανθεϊστική αντιμετώπιση της φύσης.

Το έργο Καραβάς, δεν φέρει χρονολογία. Απεικονίζει μια άποψη του χωριού και ζωγραφίστηκε προφανώς πριν από το 1974 και την κατοχή του από τα τουρκικά στρατεύματα. Ο γιος του ζωγράφου τοποθετεί τη δημιουργία του μεταξύ των ετών 1960-1965. Η σύνθεση χαρακτηρίζεται από κλασική δομή και εκπορεύεται από τα διδάγματα του Ιμπρεσιονισμού. Είναι εμφανές ότι τον ζωγράφο ενδιαφέρει ιδιαίτερα η σχέση του τοπίου με το φως – ένα φως γλυκό και διαυγές που αγκαλιάζει με ηρεμία τη φύση. Η γαλήνη που εκπέμπει το τοπίο ενισχύεται από την ήρεμη καταγάλανη θάλασσα, που αποδίδεται ως μια πλακάτη μπλε επιφάνεια, και τον αίθριο, σε πιο ανοιχτό γαλάζιο ουρανό.

Γνωρίζοντας τις μεταφυσικές αναζητήσεις του ζωγράφου και την πανθεϊστική αντιμετώπιση της φύσης, αναγνωρίζουμε την προσπάθειά του να μεταφέρει στον θεατή κάποια πιο μόνιμα χαρακτηριστικά της φύσης, την ευρυθμία και το κάλλος της, που έχουν τη δύναμη να μεταφέρουν τον άνθρωπο πέρα από τα υλικά στα πνευματικά πεδία. Στο έργο ανιχνεύεται και η σχέση του δημιουργού του με τη μουσική (είχε σπουδάσει μουσική, την οποία δίδασκε). Μέσα από την αρμονία, την αντίστιξη και τον ρυθμό χρωμάτων και σχημάτων δημιουργεί μια εικαστική σύνθεση με τον ίδιο τρόπο που θα συνέθετε ένα μουσικό έργο.