Τον Σεπτέμβριο του 2005 αποφασίστηκε ότι τα έργα τέχνης που συνέλεξε ο Αναστάσιος Γ. Λεβέντης, καθώς και εκείνα τα έργα που προστέθηκαν στις Συλλογές μετά από τον θάνατό του, έπρεπε να εκτεθούν στο κοινό. Έχοντας εργαστεί για το Ίδρυμα Α. Γ. Λεβέντη επί σειρά ετών, ζητήθηκε η συμβουλή μου για το πώς θα μπορούσε να επιτευχθεί αυτό. Ενημερώθηκα ότι το Ίδρυμα προσανατολιζόταν στη δημιουργία ενός νέου κτηρίου, μιας μόνιμης στέγης των έργων αυτών στη Λευκωσία της Κύπρου. Ενημερώθηκα επίσης ότι το νέο αυτό κτήριο θα έπρεπε να προκύψει ύστερα από αρχιτεκτονικό διαγωνισμό.

Συμπεριέλαβα αυτά τα πρώτα βήματα σε μια επιστολή, με τη δέσμευση ότι θα ετοίμαζα μια έκθεση πριν από την επόμενη συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου τον Δεκέμβριο του 2005. Η έκθεση θα συνόψιζε τις αποφάσεις που θα έπρεπε να ληφθούν και θα περιείχε προτάσεις αναφορικά με την τοποθεσία και το είδος του διαγωνισμού. Η έκθεση παραδόθηκε στα τέλη του Νοεμβρίου του 2005 και λίγο αργότερα μου ζητήθηκε να προχωρήσω.

Η πρώτη απόφαση που έπρεπε να ληφθεί δεν αφορούσε το ίδιο το κτήριο, αλλά την τοποθεσία όπου έπρεπε να κατασκευαστεί. Εξετάστηκαν τρεις περιπτώσεις: η πρώτη στην περιοχή Στράκκα στα προάστια της Λευκωσίας, η δεύτερη στον περίβολο των γραφείων του Ιδρύματος στην οδό Γλάδστωνος και η τρίτη στην οδό Λεωνίδου στο κέντρο της Λευκωσίας. Η πρώτη επιλογή ποτέ δεν διερευνήθηκε σοβαρά, επειδή αισθανόμασταν πως, αφού το όραμα για το κτήριο ήταν να καταστεί ορόσημο στην πολιτιστική ζωή της Λευκωσίας και της Κύπρου γενικότερα, έπρεπε να βρίσκεται πολύ πιο κοντά στο πολιτιστικό κέντρο, εκεί όπου η πρόσβαση θα ήταν πιο εύκολη. Η δεύτερη επιλογή ήταν μια ελκυστική τοποθεσία, της οποίας όμως ο χαρακτήρας είχε ήδη προσδιοριστεί από τις πρώτες κτηριακές εγκαταστάσεις∙ ως εκ τούτου, θεωρήθηκε δεν θα ήταν ορθή μια εσπευσμένη επέμβαση και καταστροφή του ευάλωτου χαρακτήρα της με την τεράστια αύξηση των αναγκαίων χώρων στέγασης και στάθμευσης.Επίσης, ο συγκεκριμένος χώρος ήταν πράγματι πολύ περιορισμένος. Έτσι επελέγη η οδός Λεωνίδου(σήμερα υπό τη νέα της ονομασία: οδός Αναστασίου Γ. Λεβέντη).

Για να είναι επιτυχής η έκβαση ενός αρχιτεκτονικού διαγωνισμού, είναι αναγκαίο ευθύς εξαρχής να καθορίζονται με σαφήνεια κάποιοι όροι και να γίνονται πλήρως κατανοητοί από όλουςτους εμπλεκόμενους φορείς. Ο πελάτης πρέπει να έχει ξεκάθαρη άποψη για τον σκοπό χρήσης του κτηρίου και,επομένως, για τις βασικές ανάγκες στέγασης. Οι οδηγίες του διαγωνισμού πρέπει να εκφράζουν πιστά τον στόχο του πελάτη, ώστε οι συμμετέχοντες στον διαγωνισμό να αισθάνονται βέβαιοι ότι όλη η διαδικασία θα είναι ανοιχτή και δίκαιη. Η κριτική επιτροπή πρέπει να χαίρει της εμπιστοσύνης του πελάτη και αντιστρόφως. Για να διασφαλίσω ότι αυτές οι αρχές θα τηρούνταν, κάλεσα το Ίδρυμα να προσλάβει το Γραφείο Διαγωνισμών του Βασιλικού Ινστιτούτου Βρετανών Αρχιτεκτόνων (RoyalInstituteofBritishArchitects, RIBA), το οποίο θα αναλάμβανε όλες τις απαιτούμενες διοικητικές εργασίες και την παρακολούθηση. Η εισήγησή μου έγινε αποδεκτή. Πρότεινα έναν διαγωνισμό με δύο στάδια: οι αρχιτέκτονες κλήθηκαν πρώτα να δηλώσουν ενδιαφέρον για τη συμμετοχή τους, παραδίνοντας μια περιγραφή του γραφείου τους και δηλώνοντας τη δική τους προσέγγιση για το έργο στην περίπτωση που θα επιλέγονταν να προχωρήσουν στο δεύτερο στάδιο. Ανταποκρίθηκαν 76 αρχιτεκτονικά γραφεία από όλο τον κόσμο.Έξι από αυτά, συμπεριλαμβανομένου και ενός γραφείου από την Κύπρο, επελέγησαν για να προχωρήσουν στο δεύτερο στάδιο, ζητώντας να αναπτύξουν τις ιδέες τους και να περάσουν από σχετική συνέντευξη. Την κριτική επιτροπή αποτελούσαν δύο Κύπριοι αρχιτέκτονες, ένας Κύπριος πολεοδόμος, ένας εκπρόσωπος του Ιδρύματος Α. Γ. Λεβέντη, ένας Βρετανός αρχιτέκτονας και εγώ. Δύο παρατηρητές εκπροσωπούσαν το RIBA, ενώ συμμετείχαν επίσης και άλλοι Κύπριοι σύμβουλοι στην περίπτωση που ήταν αναγκαία η εξειδικευμένη εμπειρία τους. Η απόφαση της κριτικής επιτροπής για την ανάθεση στο Αρχιτεκτονικό Γραφείο Feilden Clegg Bradley Architects (σήμερα υπό την επωνυμία FCBStudios) υπήρξε ομόφωνη.

Iain Langlands,Dipl Arch, RIBA, FCSD